Neem nou Paulien. Een docent op een school voor voortgezet onderwijs.
Die op elk moment van de dag kan twijfelen, aan van alles en nog wat, maar vooral aan zichzelf. 'Ben ik niets vergeten?' 'Was ik wel attent genoeg, daarnet, naar m'n collega?' ''Heb ik dit wel goed uitgelegd, of was ik weer te chaotisch?' 'Kan ik dit wel, deze nieuwe onderwijsvorm?'
Maar één ding altijd bij zich heeft. Die enorme gave van het welkom heten. Met een glimlach die ze niet hoeft aan te zetten, maar die er gewoon is.
Van nature. En dat geweldige gevoel voor hoe de ander in z'n vel zit. Nu.
Natuurlijk zijn al haar andere kwaliteiten er ook, veel meer dan ze zelf vermoedt. Maar die kunnen me gestolen worden. Als zij lacht, voel ik dat
ik er ben.
--
Geen opmerkingen:
Een reactie posten