Zo'n kennismakingsronde bij het begin van een training Human Dynamics zegt natuurlijk nog helemaal niets. Toch ben ik altijd weer verbaasd hoeveel informatie je krijgt in één of twee zinnen. De vraag: hoe was jij op de basisschool toen je een jaar of negen was? Een paar uitspraken die ik heb genoteerd tijdens een training, half januari.
Ik schrijf in zo'n eerste ronde graag mee. Het is voor mij een manier om te focussen op de afzonderlijke individuen en wat van hun eerste uitspraken te onthouden. Naast de woorden, kijk ik naar het non-verbale gedrag, de (on)beweeglijkheid van armen en lichaam, expressie in het gezicht, of mensen wel of niet de reactie van anderen zoeken - of op anderen reageren... en wat daaromheen nog opvalt.
Dat non-verbale stuk geeft veel informatie, toch moet je ook die woorden niet onderschatten. Het is niet voor niets dat Human Dynamics (Linda O'Toole) een taalgids heeft ontwikkeld. In bovenstaande vijf gevallen werd gedurende de twee dagen steeds duidelijker hoe sterk in die openingszinnen al de centrering en soms zelf de persoonlijkheidsdynamiek doorschermerde.
Nou hoor ik sommige mensen denken of zeggen: 'Nou nou, dat is wel heel gevaarlijk hoor... als je mensen op een enkele zin vastpint.' Kijk je dan nog wel echt, of zoek je alleen maar naar bevestiging van het beeld dat je van iemand hebt?
Dat doe ik niet. Ik ben sowieso heel slecht in vastpinnen. Het mooiste vind ik als je bij de eerste kennismaking een aantal typerende kenmerken denkt te zien, maar verderop opeens verrast wordt door de werkelijke behoeften en drijfveren. Als ik iets geleerd heb van Human Dynamics, is het wel dat gedrag je veel kan vertellen, maar ook geweldig op een dwaalspoor kan brengen. Dat houdt het boeiend en dwingt je tot scherpte, vooral op je eigen valkuilen.
PS.
Hoe ik was toen ik negen jaar was? Stil, observerend, in m'n eentje werkend. Kon heel veel in mijn hoofd verzamelen en perfect uitspugen voor een toets, waardoor leraren dachten dat ik erg goed en veel leerde. Het tegendeel was waar: er werd mij geen strobreed in de weg gelegd om niet te leren.
· Hoe ik was als kind? Beweeglijk. Ongeconcentreerd. Wat me afleidde? Alles.
· Ik was als leerling braaf, luisterde goed, haalde goede cijfers. Ik was gedisciplineerd, had altijd m'n zaken op orde, meestal in m'n hoofd. Is er veel te doen, dan maak ik lijstjes.
· Ik was een streber, haalde hoge cijfers. Het moest goed zijn, anders werd ik pissig. Dat heb ik nog steeds. Opgeven staat niet in m’n woordenboek, als ik er voor ga, dan 100 procent.
· Ik was teruggetrokken, een denker, in mezelf bezig met de dingen om me heen. Ik wil altijd alles analyseren. Ben ook wel perfectionistisch.
· Bij mij was de rode draad rekenen... dat trok ik gewoon echt niet.
Het is te rechtlijnig, ik kan me er niet in vinden. Met alles wat binnen hokjes valt, heb ik moeite. Want daar wil ik uit.
Het is te rechtlijnig, ik kan me er niet in vinden. Met alles wat binnen hokjes valt, heb ik moeite. Want daar wil ik uit.
Ik schrijf in zo'n eerste ronde graag mee. Het is voor mij een manier om te focussen op de afzonderlijke individuen en wat van hun eerste uitspraken te onthouden. Naast de woorden, kijk ik naar het non-verbale gedrag, de (on)beweeglijkheid van armen en lichaam, expressie in het gezicht, of mensen wel of niet de reactie van anderen zoeken - of op anderen reageren... en wat daaromheen nog opvalt.
Dat non-verbale stuk geeft veel informatie, toch moet je ook die woorden niet onderschatten. Het is niet voor niets dat Human Dynamics (Linda O'Toole) een taalgids heeft ontwikkeld. In bovenstaande vijf gevallen werd gedurende de twee dagen steeds duidelijker hoe sterk in die openingszinnen al de centrering en soms zelf de persoonlijkheidsdynamiek doorschermerde.
Nou hoor ik sommige mensen denken of zeggen: 'Nou nou, dat is wel heel gevaarlijk hoor... als je mensen op een enkele zin vastpint.' Kijk je dan nog wel echt, of zoek je alleen maar naar bevestiging van het beeld dat je van iemand hebt?
Dat doe ik niet. Ik ben sowieso heel slecht in vastpinnen. Het mooiste vind ik als je bij de eerste kennismaking een aantal typerende kenmerken denkt te zien, maar verderop opeens verrast wordt door de werkelijke behoeften en drijfveren. Als ik iets geleerd heb van Human Dynamics, is het wel dat gedrag je veel kan vertellen, maar ook geweldig op een dwaalspoor kan brengen. Dat houdt het boeiend en dwingt je tot scherpte, vooral op je eigen valkuilen.
PS.
Hoe ik was toen ik negen jaar was? Stil, observerend, in m'n eentje werkend. Kon heel veel in mijn hoofd verzamelen en perfect uitspugen voor een toets, waardoor leraren dachten dat ik erg goed en veel leerde. Het tegendeel was waar: er werd mij geen strobreed in de weg gelegd om niet te leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten